Lopen jaagt de donkere wolken weg
Mensen die een depressie hebben, kunnen zich zo moe voelen dat ze
niet eens hun sportschoenen kunnen aantrekken. Toch is looptherapie
nuttig: het maakt je fitter, en het jaagt de donkere wolken weg.Veerle
Beel
‘De eerste keer had ik zelfs geen sportkledij aangetrokken. Ik stond
daar in mijn gewone hemd en jeansbroek, met mijn handen in de zakken.
Inne gaf uitleg aan alle nieuwkomers. Ik bleef in een hoekje van de zaal
staan’, zegt Tony Sprengers (44).
De sportleraar uit Molenstede, bij Diest, werd drie jaar geleden opgenomen in het psychiatrisch ziekenhuis Sint-Annendael in Diest, vanwege een depressie. Hij bleef er zes weken.
‘Het ging niet goed met mij; Een vriendin die in Sint-Annendael werkt, raadde me aan om me te laten opnemen. Ze zei dat ik er beter en sterker uit zou komen. Ondanks alle clichés en vooroordelen over ”het zothuis” heb ik de stap gedaan. Het was niet gemakkelijk, omdat mijn vrouw thuis zwaar ziek was. Maar ik wist dat ik zo niet verder kon. Ik was mijn drive kwijt. Op die manier zorgde ik ook niet goed meer voor mijn vrouw en de kinderen. Er moest iets gebeuren.’
Knop omgedraaid
Sport was voor Tony geen onbekend terrein. ‘Maar ik kwam er niet meer toe. Er waren dagen dat ik thuis mijn zetel niet meer uitkwam. Ook in Sint-Annendael voelde ik er eerst niet veel voor: wat zou ik mijn tijd in lopen steken, als er thuis zoveel zorgen waren? Na een paar dagen heb ik de knop omgedraaid. Ik dacht: ik moet ervoor zorgen dat ik snel weer beter word, want ze hebben me thuis nodig.’
Tony kreeg een looptraining op maat van Inne Michielsen, die psychomotorisch therapeute is in Sint-Annendael. ‘Zij heeft mij enorm aangemoedigd.’
Nieuwkomers in het psychiatrisch ziekenhuis krijgen van Inne een vriendelijke uitnodiging om naar de psychomotorische therapie te komen. Ongeacht de reden waarom ze zijn opgenomen. ‘We verplichten niemand, want dat heeft geen zin. Veel mensen zijn in het begin nog helemaal van slag vanwege hun opname. Ze vragen zich af waar ze terecht gekomen zijn. Je ziet ze een beetje angstig rondkijken naar de andere mensen: wie zijn dat, en waarom zitten ze hier? Na een paar dagen hebben ze door dat de anderen ook maar gewone mensen zijn zoals zijzelf.’
Lusteloos
Mensen met een depressie hebben vaak een extra aanmoediging nodig om zich te melden, weet Inne: ‘Omdat zij zich juist zo lusteloos, passief en moe kunnen voelen. Voor sommigen onder hen is het al een onverkomelijk karwei om hun sportschoenen aan te trekken. Als het ook maar een beetje regent, zeggen ze: nu gaan we toch niet lopen? Motiveren is de eerste horde die we moeten nemen.’
Inne helpt hen ook om terug voeling te krijgen met hun lichaam: ‘Soms voelen ze niet eens dat hun hart te snel klopt, dat ze overmatig zweten, of dat ze niet meer kunnen spreken tijdens het lopen. Ik zeg ook vaak: voel de zon die op ons schijnt, ruik dat pas afgereden gras! Als de training afgelopen is, keren de deelnemers met opgeheven hoofd terug. Ze kunnen trots zijn op hun prestatie, en ze worden er beter gezind van.’
Wie het lopen niet ziet zitten, krijgt een alternatief aangeboden. ‘We bieden ook fitness aan, relaxatie-oefeningen, pingpongen, soms zwemmen. Voor sommigen, die uit zichzelf niet zo sportief zijn, is wandelen al erg deugddoend. We kijken per individu wat het beste bij hem of haar past’, zegt Inne. ‘Als het maar om lichaamsbeweging draait.’
‘Sommige van die activiteiten gebeuren in groepsverband. Ongemerkt sluipt er een spelelement in: er zijn mensen die ervan schrikken dat ze ineens weer kunnen lachen. Of ze merken dat ze zweten van de inspanning, niet van angst. Ze gaan helemaal in de sport of het spel op, en vergeten even al de rest: zo kunnen ze het gepieker in hun hoofd stilleggen. Het doel is altijd tweeledig: het gaat om de fysieke gezondheid, de fitheid, maar ook om je goed voelen in je vel, je welbevinden.’
Het maakt je hoofd vrij
Tony vindt dat hij veel aan Inne te danken heeft: ‘Andere mensen in Sint-Annendael haalden misschien meer uit de muziektherapie of de creatieve therapie. Maar ik was het meest gebaat bij het lopen. Ik merkte al doende dat ik er enorm veel aan had. Het maakt je hoofd vrij. Ik heb het meest daaraan gehad, en ook aan de individuele gesprekken met de psychologe en de psychiater. Zij hielpen me om terug de Tony te worden die ik voordien was.’
Enkele maanden nadat hij terug thuis was, is de vrouw van Tony overleden. ‘Ik ben nog altijd blij dat ik me heb laten opnemen. Mijn vrouw kon er gerust in zijn: ik zal goed voor onze zonen blijven zorgen. Ik kon en kan het weer aan. Ik ben naar het ”zothuis” gegaan, maar ik voelde me niet zot. Ik zat ook met vooroordelen, maar ik weet nu dat het niets is om bang voor te zijn, integendeel. Andere mensen die zich niet durven laten helpen, slepen zich m
De sportleraar uit Molenstede, bij Diest, werd drie jaar geleden opgenomen in het psychiatrisch ziekenhuis Sint-Annendael in Diest, vanwege een depressie. Hij bleef er zes weken.
‘Het ging niet goed met mij; Een vriendin die in Sint-Annendael werkt, raadde me aan om me te laten opnemen. Ze zei dat ik er beter en sterker uit zou komen. Ondanks alle clichés en vooroordelen over ”het zothuis” heb ik de stap gedaan. Het was niet gemakkelijk, omdat mijn vrouw thuis zwaar ziek was. Maar ik wist dat ik zo niet verder kon. Ik was mijn drive kwijt. Op die manier zorgde ik ook niet goed meer voor mijn vrouw en de kinderen. Er moest iets gebeuren.’
Knop omgedraaid
Sport was voor Tony geen onbekend terrein. ‘Maar ik kwam er niet meer toe. Er waren dagen dat ik thuis mijn zetel niet meer uitkwam. Ook in Sint-Annendael voelde ik er eerst niet veel voor: wat zou ik mijn tijd in lopen steken, als er thuis zoveel zorgen waren? Na een paar dagen heb ik de knop omgedraaid. Ik dacht: ik moet ervoor zorgen dat ik snel weer beter word, want ze hebben me thuis nodig.’
Tony kreeg een looptraining op maat van Inne Michielsen, die psychomotorisch therapeute is in Sint-Annendael. ‘Zij heeft mij enorm aangemoedigd.’
Nieuwkomers in het psychiatrisch ziekenhuis krijgen van Inne een vriendelijke uitnodiging om naar de psychomotorische therapie te komen. Ongeacht de reden waarom ze zijn opgenomen. ‘We verplichten niemand, want dat heeft geen zin. Veel mensen zijn in het begin nog helemaal van slag vanwege hun opname. Ze vragen zich af waar ze terecht gekomen zijn. Je ziet ze een beetje angstig rondkijken naar de andere mensen: wie zijn dat, en waarom zitten ze hier? Na een paar dagen hebben ze door dat de anderen ook maar gewone mensen zijn zoals zijzelf.’
Lusteloos
Mensen met een depressie hebben vaak een extra aanmoediging nodig om zich te melden, weet Inne: ‘Omdat zij zich juist zo lusteloos, passief en moe kunnen voelen. Voor sommigen onder hen is het al een onverkomelijk karwei om hun sportschoenen aan te trekken. Als het ook maar een beetje regent, zeggen ze: nu gaan we toch niet lopen? Motiveren is de eerste horde die we moeten nemen.’
Inne helpt hen ook om terug voeling te krijgen met hun lichaam: ‘Soms voelen ze niet eens dat hun hart te snel klopt, dat ze overmatig zweten, of dat ze niet meer kunnen spreken tijdens het lopen. Ik zeg ook vaak: voel de zon die op ons schijnt, ruik dat pas afgereden gras! Als de training afgelopen is, keren de deelnemers met opgeheven hoofd terug. Ze kunnen trots zijn op hun prestatie, en ze worden er beter gezind van.’
Wie het lopen niet ziet zitten, krijgt een alternatief aangeboden. ‘We bieden ook fitness aan, relaxatie-oefeningen, pingpongen, soms zwemmen. Voor sommigen, die uit zichzelf niet zo sportief zijn, is wandelen al erg deugddoend. We kijken per individu wat het beste bij hem of haar past’, zegt Inne. ‘Als het maar om lichaamsbeweging draait.’
‘Sommige van die activiteiten gebeuren in groepsverband. Ongemerkt sluipt er een spelelement in: er zijn mensen die ervan schrikken dat ze ineens weer kunnen lachen. Of ze merken dat ze zweten van de inspanning, niet van angst. Ze gaan helemaal in de sport of het spel op, en vergeten even al de rest: zo kunnen ze het gepieker in hun hoofd stilleggen. Het doel is altijd tweeledig: het gaat om de fysieke gezondheid, de fitheid, maar ook om je goed voelen in je vel, je welbevinden.’
Het maakt je hoofd vrij
Tony vindt dat hij veel aan Inne te danken heeft: ‘Andere mensen in Sint-Annendael haalden misschien meer uit de muziektherapie of de creatieve therapie. Maar ik was het meest gebaat bij het lopen. Ik merkte al doende dat ik er enorm veel aan had. Het maakt je hoofd vrij. Ik heb het meest daaraan gehad, en ook aan de individuele gesprekken met de psychologe en de psychiater. Zij hielpen me om terug de Tony te worden die ik voordien was.’
Enkele maanden nadat hij terug thuis was, is de vrouw van Tony overleden. ‘Ik ben nog altijd blij dat ik me heb laten opnemen. Mijn vrouw kon er gerust in zijn: ik zal goed voor onze zonen blijven zorgen. Ik kon en kan het weer aan. Ik ben naar het ”zothuis” gegaan, maar ik voelde me niet zot. Ik zat ook met vooroordelen, maar ik weet nu dat het niets is om bang voor te zijn, integendeel. Andere mensen die zich niet durven laten helpen, slepen zich m
Geen opmerkingen:
Een reactie posten