Prachtige prutsers

“Als leraren elkaar vertrouwen, durven ze hun problemen aan te kaarten”, stelt socioloog Dimitri Van Maele. “De directeur moet een cultuur creëren waarin leraren zich kwetsbaar durven opstellen ten opzichte van elkaar én de schoolleiding.”
Toch blijft het moeilijk om in de lerarenkamer uit de biecht te klappen over je problemen in de klas. Stel: je bent met een pak goeie bedoelingen en vernieuwende lesideeën het schooljaar begonnen. Maar twee maanden later loopt het in je klas helemaal uit de hand. Storm je dan de lerarenkamer binnen, en schreeuw je luidkeels om hulp bij je collega’s?
Zeker bij jonge leraren gebeurt dat zelden. Het vergt een hoop moed om toe te geven dat je je klas niet meer aankan. Want dan is de geest uit de fles. Zullen je collega’s je helpen? Of wetten ze hun messen al om je helemaal af te maken? Is je noodkreet hét signaal voor je directeur om je problemen te helpen oplossen? Of wacht hij tot het einde van het jaar en vertelt hij je dan: “Goed geprobeerd, maar bedankt voor bewezen diensten?”
Toch kan je problemen in de klas maar aanpakken als je er met je collega’s over praat. Waar leraren en directie open en eerlijk met elkaar zijn, kan je je collega’s vertrouwen. Zodat je je verhaal durft te doen. Je kwetsbaar opstelt. Op je bek durft te gaan, om daarna weer recht te krabbelen. En te beseffen dat het niet aan jou ligt, maar dat het in die klas wel vaker Derde Wereldoorlog is.
Het is aan je directeur om jou op zijn beurt te steunen. En niet te snel te oordelen als je nieuwe lesaanpak niet onmiddellijk de verhoopte resultaten oplevert. Want hoe moet je je professioneel ontwikkelen als je niet meer durft te experimenteren? Dan plooi je je terug op veilige, voorgekauwde lessen. Nee, niet elke lesgever wordt een fantastische leraar. Maar laat ons allemaal, puike professionals en gelukkig ook prachtige prutsers die we zijn, maar knoeien en proberen. En elkaar vertrouwen geven. Zo leren onze leerlingen toch ook leren?
Wouter Bulckaert, redacteur Klasse
wouter.b@klasse.be